وقتی ما شكر گذاریم كه در قلب خود دریابیم

وقتی ما شكر گذاریم كه در قلب خود دریابیم كه خدا به ما عطا كرده است. معمولاً ما در آخر وقت به سراغ خدا می رویم. تا احمد آقا آمپول زن باشد، می گوییم: خدا سلامتش كند، او بود كه بچه ی مرا خوب كرد. احمد آقا آمپول زن كه نباشد، می گوییم: خدا سایه ی دكتر را كم نكند، جناب دكتر بچه را خوب كرد. وقتی هم كه نه دكتر بود و نه آمپول زن تازه به یاد خدا می افتد كه این بار خود خدا بچه را خوب كرد. مثل این كه نوبت خدا وقتی است كه هیچ كس نباشد. یعنی خدا در آخر نمایان می شود، در حالی كه ما نباید فراموش كنیم كه وقتی هم واسطه هست این خدا بوده كه گره گشایی كرده است.