در روانشناسى بحثى است به نام «کوچک‌هاى بزرگ»، یعنى: اى بسا که انسان مسئله‌اى را کوچک مى‌شمارد، ولى همین مسئلۀ کوچک، از نظر معنا و واقعیت بسیار بزرگ باشد و تأثیر فراوانی داشته باشد. مثلاً یک مؤمن لباس نامرتب بپوشد، یا محیط و مَحَلّ کارش را پاکیزه نگاه ندارد و نظایر رفتارهایی که به ظاهر کوچک می‌نماید که اگرچه ممکن است به نظر خودش یک امر عادى و ساده‌اى باشد، امّا براى تضعیف شخصیّت او در اجتماع، عامل بسیار بزرگى است. محیط خانه نیز «کوچک هاى بزرگ» دارد، ممکن است انسان مسئله‌اى به نظرش ناچیز و کوچک باشد، امّا براى گرم کردن محیط خانه و به دست آوردن دل همسر، امرى بسیار بزرگ است. به عنوان مثال، از وظایف شوهر این است که در طول شبانه روز ساعتى را به همسرش اختصاص بدهد، نه این که روز را در خارج خانه مشغول به کار باشد، شب هم دیر وقت به خانه بازگردد، و شامى بخورد و بخوابد و باز فردا هم همین طور. از این رو در روایات مى‌خوانیم که باید انسان وقتش را تقسیم کند و ساعتى را به همسرش اختصاص دهد. هم چنین، مرد باید در خانه با حوصله به گفته‌هاى همسرش گوش فرا دهد و به خواسته‌هاى مادّى و معنوى او توجّه کند، اگر چه سلیقۀ او را نپسندد. حتّى اگر زن حرف‌هاى غیر معقول و کودکانه‌اى هم بزند، وظیفۀ مرد این است که ابتدا به سخنان و خواسته‌هاى او توجّه نماید و اگر براى رضای خدا و به خاطر گرمى محیط خانه و احترام به شخصیت همسرش به سخنان او گوش بدهد و توجّه کند، ثواب زیادى دارد، چون رنگ خدایى پیدا کرده است و هر چه رنگ الهى به خود بگیرد، فضیلت و ثواب دارد.
همچنین مرد در خانه باید با همسر و فرزندان صحبت کند و در گرفتاری‌ها و مشکلات با یکدیگر مشورت کنند: «وَ شَاوِرْهُمْ فِی الَامْرِ فَاذا عَزَمْتَ فَتَوَکَّلْ»[1]
خداوند متعال به پیامبر«صلى الله علیه و آله و سلم» مى‌فرماید: تو کار خویش را با توکّل به خدا انجام بده، ولى مشورت را هم فراموش نکن، یعنى با مشورت به دیگران به آنها شخصیّت بده. بنابراین، در امور خانه مشورت لازم است و استبداد و فکر زن را به حساب نیاوردن، اشتباه است. همچنین زن و مرد باید در امور زندگی با فرزندان مشورت کنند و به فکر و عقیدۀ آنها احترام بگذارند و آنها را به حساب آورند. به سخنى دیگر، خانه مملکت کوچکى است که کارهایش باید با مشورت انجام پذیرد و مشکلات این مملکت کوچک را باید با اهلش در میان بگذاریم.
(1). سورۀ آل عمران، آیۀ 159
