محققان عقیده دارند گریه و خنده هر دو ریشه در یك بخش از مغز دارند و همان‌طور كه خنده فواید زیادی برای بدن دارد كه می‌توان از آنها به پایین آوردن فشار خون، افزایش قدرت ایمنی بدن و بهبود حالت روحی اشاره كرد گریه نیز خواص مشابهی دارد.

محققان عقیده دارند گریه و خنده هر دو ریشه در یك بخش از مغز دارند و همان‌طور كه خنده فواید زیادی برای بدن دارد كه می‌توان از آنها به پایین آوردن فشار خون، افزایش قدرت ایمنی بدن و بهبود حالت روحی اشاره كرد گریه نیز خواص مشابهی دارد.

متخصصان مغز و اعصاب كه روی گریه تحقیقات زیادی انجام داده‌اند می‌گویند گریه می‌تواند بر اثر هر محرك بیرونی مانند شنیدن یك موسیقی، تماشای یك فیلم یا محرك درونی مثل یادآوری خاطرات تلخ و یا هر چیز دیگری ایجاد شود اما آنچه اهمیت دارد این است كه بدین ترتیب تخلیه احساسی كه بسیار ضروری است انجام می‌گیرد.

همان‌طور كه اشك ریختن و تخلیه احساسی مفید است انباشته كردن خشم و ناراحتی و نگاه داشتن اشك هم مضر است. مطالعات نشان داده است كه انباشت احساسات منفی موجب افزایش فشار خون، مشكلات قلبی، سرطان و بسیاری از عوارض دیگر می‌شود. به یاد داشته باشید كه ما از نظر طبیعی و ژنتیكی باید در مواردی اشك بریزیم. پس اگر بخواهیم جلوی آن را بگیریم ضربات جبران‌ناپذیری به سلامت خود وارد می‌كنیم.

وقتی اشک ها الماس می شوند؟!

«امام صادق علیه السلام فرمودند: روزی حضرت سید الشهدا علیه السلام به پیشگاه رسول مکرم اسلام مشرف شدند. پیامبر، ایشان را نوازش کرده و فرمودند: «إِنَ‏ لِقَتْلِ‏ الْحُسَیْنِ‏ حَرَارَةً فِی قُلُوبِ الْمُۆْمِنِینَ لَا تَبْرُدُ أَبَدا»[1] «بی‌تردید در شهادت حسین، حرارتی در دل های مومنین است که هرگز سرد نمی‌شود» سپس فرمودند: پدرم به فدای کشته‌ی هر اشکی شود.

به امام صادق علیه السلام عرض کردند: ای فرزند گرامی رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم، مراد از کشته‌ی هر اشک چیست؟ حضرت در پاسخ فرمودند: هیچ مومنی متذکر سرگذشت حضرت حسین علیه السلام نمی شود مگر آنکه گریان شود.

امام صادق علیه السلام در روایت دیگری فرموده‌اند: «الْحُسَیْنُ علیه السلام عَبْرَةُ كُلِ‏ مُۆْمِن‏» «حضرت حسین علیه السلام اشک هر مومنی است»[2]

مرحوم کل احمد آقا، ارادتی عجیب به مقتل خوانی و گریه‌ی بر سیدالشهدا علیه السلام داشتند؛ و همیشه در مجالس و نشست‌های دوستانه، چند جمله‌ای هر چند کوتاه، مقتل خوانی کرده و سپس، مدح امیرالمومنین علیه السلام را آغاز می‌کردند؛ و به دوستان و رفقا می‌فرمودند: «مقتل سید الشهدا علیه السلام، و مدح امیرالمومنین علیه السلام ، عصاره‌ی توحید است».

و همیشه به دوستان سفارش می کردند که:

« در جلسات دوستانه و محافل انس، حتما چند جمله‌ای مقتل قرائت کنید؛ و پس از آن، فضایل و مدایح امیرالمومنین علیه السلام را نقّالی کنید که نمک عالم در این است.»

و باز سفارش می‌کردند که:

« اگر برای مشکل و پیش آمد ناگواری، حالت بغض و گریه داشتید حتما آن را به واقعه‌ی کربلا متصل کنید تا حضرت به واسطه‌ی آن، عنایت خاص به شما مبذول کند، و اشک ها هم، نورانی شود».

این نکته‌ی گوهرین درست مطابق فرمایش حضرت رضا علیه السلام به ریان بن شبیب می‌باشد که ایشان می‌فرمودند: «یَا ابْنَ شَبِیبٍ إِنْ‏ كُنْتَ‏ بَاكِیاً لِشَیْ‏ءٍ فَابْكِ لِلْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِب‏»[3]

مرحوم کل احمد آقا،‌ در پس این سفارشات و تاکیدات، شاخصه‌های مهمی نیز در نظر داشتند که هر کدام از آنها حاصل عمری سوختن و افروختن است؛ و ایشان در چند جمله‌ی به ظاهر مختصر و کوتاه، آن دریای تجربیات و علوم حضوری را در اختیار مشتاقان می‌گذاشتند. ایشان می‌فرمودند:

«اشک برای امام حسین علیه السلام اگر خالصانه باشد، نتایج عجیبی دارد. نتیجه‌ی اول آن این است که گریه‌ی برای سید الشهدا علیه السلام، حب و بغض را زیاد می‌کند؛ و دین هم که چیزی جز حب و بغض نیست[4]

دومین نتیجه‌ی اشک، آن است که گریه‌ی حقیقی و خالص، انسان را سخی می‌کند. تنها محک محبت راستین و گریه‌ی خالصانه این است که پس از گذشت مدتی، احساس می‌کنید که صفت احسان و ایثار در وجودتان زیادتر از گذشته شده است.

و نتیجه‌ی سوم آن است که گریه‌ی بر امام حسین علیه السلام، خود به خود آدم را نورانی می‌کند و با توسل مداوم و گریه‌ی صادقانه، جلوه‌ی خدایی پیدا می‌کنیم.

چهارم آنکه، هرگاه تقصیری از آدمی سر می‌زند، در صفحه‌ی دل کدورتی ایجاد می‌شود که با هزاران بار آب توبه نیز پاک نخواهد شد. آثار بعضی از گناهان ابدی است و تا قیام قیامت در نامه‌ی اعمال انسان باقی می‌ماند، اما گریه‌ی برای سید الشهدا علیه السلام مانند تیزآب می‌ماند؛‌و لکه های آن گناهانی را که با هیچ استغفاری پاک نمی‌شود شستشو داده و از بین می‌برد. لذا وقتی از مجلس روضه بیرون می‌آییمدر وجودمان احساس سبکی و راحتی می‌کنیم.»

پی نوشت ها:

[1] - مستدرک الوسائل ج 10 ص 318

[2] - کامل الزیارات ص 108

[3] - امالی صدوق، ص 129

[4] - بنابر فرمایش حضرت صادق علیه السلام: كُلُ‏ مَنْ‏ لَمْ‏ یُحِبَ‏ عَلَى‏ الدِّینِ وَ لَمْ یُبْغِضْ عَلَى الدِّینِ فَلَا دِینَ لَهُ. هرکس بر اساس دین، حب و بغض نداشته باشد، بی دین است. کافی ج 2 ص 127