حضرت آيت‌ا... حاج آقا مجتبي تهراني: 
حضرت امير المؤمنين علي عليه‌السلام فرمودند همان‌طور كه خورشيد و شب با يكديگر جمع نمي‌شوند، محبّت و دلبستگي به خداوند نيز با محبّت  و دلبستگي به دنيا جمع نمي‌شوند. 
خيلي زيبايي در اين روايت ديده مي‌شود. انسان اگر بخواهد بفهمد حبّ به خدا دارد يا نه، راهش چيست؟‌ اين امري نيست كه هفته‌اي و ماهي يا سالي يك بار پيش بيايد، بلكه انسان در هر روز چندين بار بر سر دو راهي دنيا و آخرت قرار مي‌گيرد؛ آن هم نه فقط بُعد وجودي او، بلكه تمام ابعاد وجودي‌اش مثل قلب، عقل، اعضا و جوارح، دست، پا، زبان، گوش، چشم و حتّي خطورات ذهنيّه او مثل دروغ، غيبت، تهمت، مال حرام خواري، نگاه به نامحرم و... انسان ببيند كدام را انتخاب مي‌كند امر الهي را انتخاب مي‌كند كه نور است، يعني محبّت و دوستي به خداوند را، يا اين‌كه معصيت را انتخاب مي‌كند كه ظلمت و تاريكي و محبّت و دلبستگي به دنياست؟
نور و ظلمت در يك جا جمع نمي‌شوند و دل ظرف محبّت خداوند است و دو شيء و دو چيز در او جاي نمي‌گيرد، محبّت و دلبستگي به خداوند يعني نورانيّت، نشاط، آرامش، بركت، نيكوكاري. و محبّت و دل بستگي به دنيا، يعني ظلمت، تاريكي، اضطراب، افسردگي، فساد، گناه و معصيت. حالا انسان ببيند در شبانه روز زندگي خود چه چيز را انتخاب مي‌كند؟‌ اين از عمل انسان معلوم مي‌شود. آيا دل را در اختيار صاحب خانه با محبت خود و انجام فرامين او قرار داده‌ايم؟ يا اين‌كه با نافرماني، معصيت و گناه صاحب خانه را از دل بيرون كرده به مستأجر و يا بالاتر به غاصبي كه محبّت دنيا و شيطان است داده و دل را بيمار كرده‌ايم؟
انساني كه كارهاي شيطاني انجام مي‌دهد و مي‌گويد خدا را دوست دارم، حرفش يك دروغ و فريب شيطان است. او دل را به شيطان تحويل داده است. البته چون خداوند كريم، مهربان و توّاب است، انسان مي‌تواند با توبه و انجام اعمال نيك دل خود را از شيطان پس گرفته و ظرف محبّت خدا كند.

هفته نامه پرتوسخن شماره729