ولادت حضرت امام علی نقی، امام هادی علیه‏السلام
 
همین جلوه هستی
سید علی اصغر موسوی
مدینه است و شادمانی‏های خانه حضرت جواد.
مدینه است و طلوع خورشیدی دیگر در خانه امامت.
مدینه است و شکوفایی دهمین بهار ولایت؛ بهاری که از شکوفه‏های آسمانی‏اش، «هدایت» می‏شکفد و «هادی» امت را به تماشاگران عالم لاهوت معرفی می‏کند.
تبارک الله از حضور دهمین حجت خداوند در زمین!
تبارک الله از حضور آسمانی فرزندی از فرزندان حضرت رسول صلی‏الله‏علیه‏و‏آله !
تبارک الله از حضور خورشید پرفروغ هدایت!
می‏آید؛ هم‏نام مولایی که مجموع صفات الهی است. اصل و فرع تمام اوصاف حسنه!
«علی» است؛ همانند نیایش. در شجاعت و غیرت، در کمال و کرامت، در عبادت و تسبیح، در مناعت وجود!
او ادامه انبیاست. تبلور اندیشه‏های الهی در عصر خویش است. می‏آید؛ اشراق آدم علیه‏السلام در نگاه؛ صداقت نوح علیه‏السلام در زبان؛ ایمان ابراهیم علیه‏السلام در دل. شهود موسی علیه‏السلام در بیان، قدرت عیسی علیه‏السلام در نفس، نور محمد صلی‏الله‏علیه‏و‏آله در جبین.
می‏آید؛ بلاغت علی علیه‏السلام در بیان، صداقت زهرا علیهاالسلام در زبان، کرامت حسن علیه‏السلام در نفس، شهامت حسین علیه‏السلام در دل، عبادت سجاد علیه‏السلام در جبین؛ شرافت باقر علیه‏السلام در وجود، صلابت جعفر علیه‏السلام در ضمیر، نجابت کاظم علیه‏السلام در شأن، سخاوت جواد علیه‏السلام در جود.
می‏آید تا از مدینه تا سامرا، مسیر تازه‏ای از جاده‏های هدایت را فراراه گمگشتگان بگشاید.
می‏آید تا آیینه‏ای از پرتو طور، در تجلی‏گاه سامرا باشد.
می‏آید تا «متوکلین» گم کرده مسیر «توکل» را، سیر الی الله بیاموزد.
می‏آید تا با چلچراغ هدایت خویش، آدمیان را از اشراقی دیگر در شناخت معبود، آگاه سازد.
می‏آید علی‏وار، برای رهایی امت از قید و بردگی، از قید کج‏اندیشی عباسیان. از قید جهل.
صلوات و درود خداوند بر تو باد، ای برگزیده خداوند برای هدایت بشر!
صلوات و درود خداوند بر تو باد ای ولی خداوند در زمین!
صلوات و درود خداوند بر تو باد ای وارث علم انبیا و اولیای الهی!
صلوات و درود خداوند بر تو باد ای وارث ولایت پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله و علی علیه‏السلام !
صلوات و درود خداوند بر تو باد، ای وارث کرامت حسن علیه‏السلام ، شهامت حسین علیه‏السلام ، عبادت سجاد علیه‏السلام ، فقاهت باقر علیه‏السلام ، صداقت صادق علیه‏السلام ، نجابت کاظم علیه‏السلام ، رضایت رضا و سخاوت جواد! صلوات و درود خداوند بر تو باد ای خورشید هدایت، ای هادی ره گم کردگان، به سوی حق! حضرت ابالحسن، علی بن محمد هادی!
صلوات و درود خداوند بر تو باد، مادام که خورشید برمی‏آید و آسمان آبی‏ست. مولاجان! بی‏پناهیم؛ ما را در پناه نام هدایت‏گسترت گیر!
دنیای گل نرگس
روزبه فروتن پی
از فرش تا عرش، امتدادِ فرشته است و نور... .
...و مدینه، چشم به راهِ طلوعِ دهمین خورشید، لحظه‏ها را می‏شمارد.
امشب، دلِ شب، چلچراغی درخشان در آسمانِ مدینه است. امشب، حرم آسمان، چراغانی‏ست.
ستاره‏ها، فانوس‏هایی روشن در دستِ فرشتگان، و ماه، روشن‏ترین آیینه بر طاقچه آسمان است امشب.
امشب، فرشتگان بر خانه خورشید نُهُم، سبد سبد گلِ بهشتی می‏پاشند.
امشب، نوزادِ مبارکی به دنیا می‏آید تا خورشیدِ هدایتِ انسان به ملکوت شود.
او می‏آید تا پرچمدار علم مکتب جعفری باشد.
او می‏آید تا با نورِ دانش، ظُلمت «متوکل عباسی» را بشکافد.
او می‏آید تا خون خدا را در شریان جهان مرده جاری کند. او می‏آید تا آسمان را چون کوله‏باری سبز بر دوش گیرد و رسالت هزاران ساله دین را به مقصد برساند.
خورشید دهم، می‏آید تا پدر خورشید یازدهم و نیای گل نرگس باشد.
امشب، مدینه در باغی از عطر گُل محمدی جاری‏ست.
شانه‏های شهر، خیس باران گُل و ستاره است.
از هفت آسمان، صدای دَف می‏بارد.
و آوای تهنیت فرشتگان در ملکوت شب شنیدنی‏ست.
خورشید دهم
حمزه کریم خانی
سلام بر نور، بر روشنایی، بر دهمین خورشید!
سلام بر تابناک‏ترین ودیعه الهی در زمین، بر مجد و شرافت، بر پاکی و عزت!
سلام بر او که یادگار فضیلت و پارسایی، سخاوت و پاکیزگی بود!
نخل‏های هدایت از برکت دستانش ثمربخش بود و سَحَر از دیدن قامت زیبایش تبسم بر لب داشت.
دست‏های حاجتمندان، بی‏آنکه سرشار باشند، از درگاهش دور نمی‏شد و همگان در برابر شکوهش فروتن بودند.
باران رحمت آگاهی را بر سر و قلب مردمان جاری می‏کرد و مؤمنان از پیشگاه همتش نیرو می‏گرفتند.
آن‏گاه که ناباوران و دشمنان به شکستن قداست و شکوهش می‏اندیشیدند، خود، می‏شکستند و فرو می‏ریختند!
او خواب تاریک‏دلان را برمی‏آشفت و پرچم توحید را در بلندترین قله‏های حیات برمی‏افراشت.
او چراغ فروزان هدایت بود و یاور و راهنمای همیشه امت؛ کتاب دانایی و پارسایی و زهد را به هم درآمیخته بود و از مدینه تا سامرا، نور و روشنایی ریخته بود.
میلاد خجسته و پرفروغش مبارک باد!
خورشیدِ دهم...
روزبه فروتن پی
خورشید دهم، افق، مدینه، نور
آوای فرشتگان، دف و تنبور
امشب، دف ماه؛ در دو دست عشق
امشب، هستی؛ سیاهْ مستِ عشق
امشب، هستی؛ رکوع خواهد کرد
خورشید دهم طلوع خواهد کرد
جدّ گل نرگس است این مولود
یاری ده مفلس است این مولود
نور ازلی‏ست این که می‏آید
از نسل علی علیه‏السلام ست این که می‏آید
می‏آید تا امامِ جان باشد
هادی علیه‏السلام هدایت جهان باشد
می‏آید آسمان شود دین را
پرواز دهد تُرَنگِ آمین را
او در دل جهل، نور خواهد کاشت
شب از دل او هراس خواهد داشت
جهلی که از آن جهان به زنجیر است
در پرتو علم او زمین‏گیر است
نوری‏ست که ریشه‏کن کند ظلمت
می‏آید تا کفن کند ظلمت
حیران شده خاندانِ عباسی
انگشت به لب، کسانِ عباسی:
ـ کاین نورِ شگفت، از کجا آمد؟!
انگار که از دلِ خدا آمد
کم مانده از او تَلَف شود ظلمت!
قربانیِ نور و دف شود ظلمت!
پاییز دلِ خلیفه شد ویران!
از جلوه این بهارِ بی‏پایان
این کیست که نور مُطلقش یار است؟!
یاری بکنید! ظلم، بر دار است!
گفتند؛ ولی نور؛ تلاطم کرد
ظلمت، سر و جانِ خویش را گم کرد
شب، باطل شد، دلِ جهان آمد
خورشیدِ دهم از آسمان آمد
او آمد و جانِ خانه روشن شد
چشمِ پدر و «سمانه» روشن شد.
«امشب، شبِ تهنیت، شبِ شادی»
امشب، شبِ ارتقای آزادی

 منبع:http://www.deabel.ir/content/index.php?option=com_content&task=view&id=180&Itemid=48